Müjde Işıl – Her şey Al Jarreau’nun seslendirdiği, caz esintili “Moonlighting” müziği, Cybill Shepherd’ın havalı havalı yürüyüşü ve Bayan Topesto’nun farklı telefon açışlarıyla başladı. ‘80’lerde çocukluğunu ya da gençliğini hayatış olanlar için cuma akşamları “Mavi Ay” vaktiydi. Bu yazıyı kaleme alan üzere kim bilir kaçları cuma günlerini, yalnızca okulun bitip hafta sonu tatilinin başlaması için değil, daha epeyce “Mavi Ay”ı izlemek için iple çekerdi. Diziyi izleme motivasyonumuzun detaylarını “Moonlighting” müziği, Cybill Shepherd’ın havalı hâlleri ve Bayan Topesto’nun farklı telefon açışları oluştursa da televizyon ekranına yapışmamızın asıl müsebbibi David Addison’ı canlandıran Bruce Willis isimli, daha evvel ismini sanını duymadığımız lakin izler izlemez hınzırlığıyla büyülendiğimiz genç adamdı. Tatlı serseri hâlleri, müstehzi gülüşü, âşık olduğunu dillendirememe durumu hâlâ o senelerdan kalan en hoş hatıralardan… Natürel zihnimize bu kadar kazınmasında, neredeyse sahibinden daha hoş sese sahip merhum Alev Sezer’in hakkını teslim etmemiz lazım.
oysa dizinin yayınlandığı ABC kanalının yöneticileri, başından beri Bruce Willis’in bu rol için uygun olmadığını düşünmüştü. Cybill Shepherd üzere eski model ve bilinen bir oyuncunun karşısına, tıpkı vakitte seçkin bir karakteri canlandırırken, Willis üzere “serseri tabiatlı” birinin yakışmayacağına emindiler. Dizinin yaratıcısı Glenn Gordon Caron, Willis’te ısrar edince zorla kabul ettiler. Ortalarında aşk filizlenmeyecek biçimde, dedektiflik güldürüsü şeklinde. Fakat Willis’in o denli bir gücü vardı ki karakterlerin içindeki kimyaya kimse mahzur olamadı. Willis de muvaffakiyetinin karşılığını Emmy ve Altın Küre kazanarak aldı. daha sonrasında onu bir sinema ikonu hâline getirecek “Die Hard/Zor Ölüm”de de emsal durum yaşandı. Stüdyonun birinci tercihi değildi, hatta son tercihi olduğu bile söylenebilir. Richard Gere, Sylvester Stallone, Harrison Ford, Mel Gibson, Don Johnson üzere birfazlaca aktör kabul etmeyince John McClane rolü elene elene Willis’e geldi. Artık düşününce McClane’i feriştahı gelse Willis’ten âlâ oynayamazdı diyebiliyoruz net olarak. İstenmeye istenmeye, reddedile reddedile starlığa ulaşmış bir isim Willis.
Gülüşü markası oldu
Bruce Willis, kendindilk evvelki jenerasyonların Robert Redford’u ya da kendinden daha sonraki jenerasyonun Brad Pitt’i üzere ultra güzelliğiyle ön plana çıkmadı. Vurdumduymazlığı, serseriliği, acıları şerbet yapıp içen muzipliği ile sempati topladı daha hayli. Mizah oyuncusu değildi ancak mizahı oyunculuğuna kıvamınca yediriyordu. hem de üç albümü olan bir müzisyendi de. ‘80’lerin sonunda “Zor Ölüm” ile ünlenen oyuncu, bilhassa ‘90’larda epey düzgün sinemalarda rol aldı. O alıştığımız muzip ve müstehzi yüz sözünü korusa da farklı rollerde ve çeşitlerde o periyoda damgasını vurmayı başardı. “Zor Ölüm” serisi, “Pulp Fiction”, “Twelve Monkeys”, “Last Man Standing”, “The Fifth Element” ve daha sonrasında “The Sixth Sense” ile ‘90’ları kapatmak kaç oyuncuya nasip olur ki?
2000’lere “Unbreakable” ve “Sin City” üzere sinemalarla güçlü bir başlangıç yaptı, hatta yakın periyotta “Moonrise Kingdom” ve “Looper” üzere sağlam sinemalarda rol aldı. Fakat bilhassa son vakit içinder seri üretim üzere birbirine benzeyen, “Rol aldığı değil de oynamadığı sinemalar için mi fiyat alsa?” diye eleştirdiğimiz niteliksiz üretimlerle mesleğini doldurduğu periyottu. O denli ki, Razzie yani en kötülere verilen Altın Ahududu Ödülleri’nde En Makûs Bruce Willis Sineması başlığıyla onun ismine özel bir kategori bile açıldı ve 2021’de rol aldığı sekiz sinema birbiriyle yarıştı. Willis’in 2022 tarihindeki tamamlanmış ya da post yapım sürecinde olan toplam 11 sineması var hâlihazırda. Bu hafta vizyona giren “Wrong Place/Son Çıkmaz” da onlardan biri.
Gönül dostumuz
bir müddetdir Willis’ten dişe dokunur bir performans ve sinema izleyemiyorduk. Her ne kadar “Mavi Ay” dizisi ve “Zor Ölüm” serisi ile hiç sıfırı görmeyen kredisi olsa da kendini o tatlı serseri gülüşünün kolaycılığına ve vasat altı aksiyonlara hapsettiğini de biliyorduk. Daha kötüsü, gelen haberlere göre ortada önemli bir sorun vardı. Willis’in çalışma temposu ağırlaşmış, diyaloglarını unutur ve bağlantı kurmakta zorlanır olmuştu. Kulaktan kulağa hasta olabileceği söylentileri yayılmaya başladı. Ve geçtiğimiz mart ayı sonunda ailesi toplumsal medyadan, Bruce Willis’in afazi hastalığı niçiniyle oyunculuğu bıraktığını duyurdu. Kendisinden üç yaş büyük Liam Neeson için hâlâ aksiyon senaryoları yazılırken çabucak hemen 67 yaşındayken oyunculuğa veda etmek, bir müellifin alzheimer niçiniyle yazamamasıyla muadil büyük bir kayıp. Olağan bu haberden daha sonra biz sevenlerinin “Her teklifi kabul edip oynuyor” eleştirisi de yerini vicdan azabına bıraktı. Belirli ki epey sevdiği oyunculukta olabildiğince vakit geçirmek ve mesleğini bırakmadan evvel daha fazla sinemada rol almak istemişti. hiç birimiz David Addison ya da John McClane’den gelecek bu biçimde bir darbeye hazır değildik açıkçası. O daima yüzümüzü güldürür, her zorluğun üstesinden gelirdi. Bizi buna alıştırmıştı.
Bruce Willis’in son sinemalarını izlediğimizi ve artık oyunculuk yapamayacağını bilmek, eski dostla vedalaşmak gibi… Bir kere bile Oscar’a aday gösterilmemiş Willis için özel bir ödül hazırlamak aklına gelir tahminen Akademi’nin. Gelmese bile bizim her vakit anılarımızın başkahramanı ve gönül dostumuz olarak kalacak.
oysa dizinin yayınlandığı ABC kanalının yöneticileri, başından beri Bruce Willis’in bu rol için uygun olmadığını düşünmüştü. Cybill Shepherd üzere eski model ve bilinen bir oyuncunun karşısına, tıpkı vakitte seçkin bir karakteri canlandırırken, Willis üzere “serseri tabiatlı” birinin yakışmayacağına emindiler. Dizinin yaratıcısı Glenn Gordon Caron, Willis’te ısrar edince zorla kabul ettiler. Ortalarında aşk filizlenmeyecek biçimde, dedektiflik güldürüsü şeklinde. Fakat Willis’in o denli bir gücü vardı ki karakterlerin içindeki kimyaya kimse mahzur olamadı. Willis de muvaffakiyetinin karşılığını Emmy ve Altın Küre kazanarak aldı. daha sonrasında onu bir sinema ikonu hâline getirecek “Die Hard/Zor Ölüm”de de emsal durum yaşandı. Stüdyonun birinci tercihi değildi, hatta son tercihi olduğu bile söylenebilir. Richard Gere, Sylvester Stallone, Harrison Ford, Mel Gibson, Don Johnson üzere birfazlaca aktör kabul etmeyince John McClane rolü elene elene Willis’e geldi. Artık düşününce McClane’i feriştahı gelse Willis’ten âlâ oynayamazdı diyebiliyoruz net olarak. İstenmeye istenmeye, reddedile reddedile starlığa ulaşmış bir isim Willis.
Gülüşü markası oldu
Bruce Willis, kendindilk evvelki jenerasyonların Robert Redford’u ya da kendinden daha sonraki jenerasyonun Brad Pitt’i üzere ultra güzelliğiyle ön plana çıkmadı. Vurdumduymazlığı, serseriliği, acıları şerbet yapıp içen muzipliği ile sempati topladı daha hayli. Mizah oyuncusu değildi ancak mizahı oyunculuğuna kıvamınca yediriyordu. hem de üç albümü olan bir müzisyendi de. ‘80’lerin sonunda “Zor Ölüm” ile ünlenen oyuncu, bilhassa ‘90’larda epey düzgün sinemalarda rol aldı. O alıştığımız muzip ve müstehzi yüz sözünü korusa da farklı rollerde ve çeşitlerde o periyoda damgasını vurmayı başardı. “Zor Ölüm” serisi, “Pulp Fiction”, “Twelve Monkeys”, “Last Man Standing”, “The Fifth Element” ve daha sonrasında “The Sixth Sense” ile ‘90’ları kapatmak kaç oyuncuya nasip olur ki?
2000’lere “Unbreakable” ve “Sin City” üzere sinemalarla güçlü bir başlangıç yaptı, hatta yakın periyotta “Moonrise Kingdom” ve “Looper” üzere sağlam sinemalarda rol aldı. Fakat bilhassa son vakit içinder seri üretim üzere birbirine benzeyen, “Rol aldığı değil de oynamadığı sinemalar için mi fiyat alsa?” diye eleştirdiğimiz niteliksiz üretimlerle mesleğini doldurduğu periyottu. O denli ki, Razzie yani en kötülere verilen Altın Ahududu Ödülleri’nde En Makûs Bruce Willis Sineması başlığıyla onun ismine özel bir kategori bile açıldı ve 2021’de rol aldığı sekiz sinema birbiriyle yarıştı. Willis’in 2022 tarihindeki tamamlanmış ya da post yapım sürecinde olan toplam 11 sineması var hâlihazırda. Bu hafta vizyona giren “Wrong Place/Son Çıkmaz” da onlardan biri.
Gönül dostumuz
bir müddetdir Willis’ten dişe dokunur bir performans ve sinema izleyemiyorduk. Her ne kadar “Mavi Ay” dizisi ve “Zor Ölüm” serisi ile hiç sıfırı görmeyen kredisi olsa da kendini o tatlı serseri gülüşünün kolaycılığına ve vasat altı aksiyonlara hapsettiğini de biliyorduk. Daha kötüsü, gelen haberlere göre ortada önemli bir sorun vardı. Willis’in çalışma temposu ağırlaşmış, diyaloglarını unutur ve bağlantı kurmakta zorlanır olmuştu. Kulaktan kulağa hasta olabileceği söylentileri yayılmaya başladı. Ve geçtiğimiz mart ayı sonunda ailesi toplumsal medyadan, Bruce Willis’in afazi hastalığı niçiniyle oyunculuğu bıraktığını duyurdu. Kendisinden üç yaş büyük Liam Neeson için hâlâ aksiyon senaryoları yazılırken çabucak hemen 67 yaşındayken oyunculuğa veda etmek, bir müellifin alzheimer niçiniyle yazamamasıyla muadil büyük bir kayıp. Olağan bu haberden daha sonra biz sevenlerinin “Her teklifi kabul edip oynuyor” eleştirisi de yerini vicdan azabına bıraktı. Belirli ki epey sevdiği oyunculukta olabildiğince vakit geçirmek ve mesleğini bırakmadan evvel daha fazla sinemada rol almak istemişti. hiç birimiz David Addison ya da John McClane’den gelecek bu biçimde bir darbeye hazır değildik açıkçası. O daima yüzümüzü güldürür, her zorluğun üstesinden gelirdi. Bizi buna alıştırmıştı.
Bruce Willis’in son sinemalarını izlediğimizi ve artık oyunculuk yapamayacağını bilmek, eski dostla vedalaşmak gibi… Bir kere bile Oscar’a aday gösterilmemiş Willis için özel bir ödül hazırlamak aklına gelir tahminen Akademi’nin. Gelmese bile bizim her vakit anılarımızın başkahramanı ve gönül dostumuz olarak kalacak.