Melisa Vardal – Bir pazar günü, hava artık kararmış, dışarısı soğuk hatta tahminen de karlı, içeride tek bir odada soba yanıyor, siz yanında oturuyorsunuz. Burnunuzda mandalina kokusu, aileniz ve hiç kapanmayan televizyonun sesi yanınızda… Dilek Yalçın’ın “Zaman Yolculuğu” başlıklı standı sanatseverleri hoş anılarla dolu geçmişe gdolayıyor. Yalçın, Ankara’daki Ziraat Bankası Kuğulu Sanat Galerisi’nde açtığı stantta “zaman” kavramını irdeliyor. Omo deterjan kutusu, Ülker çikolatalı gofret, çevirmeli telefon üzere objelerin izdüşümünü keten üzerine işleyen sanatçı Einstein’ın izafiyet teorisinden beslendiğini söyleyerek, “Aslında ‘zaman cisimle, cisim vakit içinde vardır’; özetlemek gerekirse vakit, objeler üzerinden somutlaşıyor ve var ediyor kendini” diyor. Geçmişin kayıp ya da kaybolmaya yüz tutmuş kesimlerini sanatseverlerle buluşturan Yalçın, standında sanatseverleri hatıralarını bir daha keşfetmeye davet ediyor.
Kadim materyal
Pandeminin ilk günlerinden bu yana üzerinde çalıştığı heykel ve tablolardan oluşan stantta toplam 49 eser yer alıyor. Stantta Yalçın’ın Londra’dan dönüşünün çabucak akabinde keşfettiği ve üç yıl boyunca üzerine çalştığı keten ayrıntısı çabucak dikkat çekiyor. Londra Sanat Üniversitesi’nde fotoğraf master’ı yaparken tanıştığı ve birinci kullanımından itibaren vurulduğunu söylemiş olduği keteni Yalçın, “Beni epeyce uygun yansıtan kadim bir materyal” kelamlarıyla tanımlıyor. Asırlardır kullanılan keten yardımıyla geçmişle bağlarını güçlendiren Yalçın’ın standı yeniyle eski içinde bir köprü kuruyor. Yalçın bu köprü üzerinde yürüyen ziyaretçilerinden enteresan geri dönüşler de alıyor. Sanatçı standı ile ilgili niyetinin haricinde gelişen bu dönüşlerden bahsederken “Nüktedan ve minimalist bir şekilde tuvale iz düşümü olan bu objeler, geçmişle bir yüzleşmeye veyahut bir travma çözümlemesi işine girişmiyor şüphesiz lakin sanatseverlerden bu istikamette de değişik geri bildirimler alıyorum. Yedi nesil ailemizin travmalarını temizlemekle nazaranvlendirilen jenerasyon olarak -bu orta hayli tanınan bir aktivite biliyorsunuz- benim standımda de geçmişiyle, çocukluğuyla yüzleşme yaşayan ziyaretçiler oluyormuş” diyor.
Diskette yazanlar…
Yalçın stantta bulunan eserler içinde geçmişle bağı en güçlü kuran çalışmasının disket olduğunu söylüyor: “Ev tipi bilgisayarların, internetin yeni yeni hayatımıza girdiği periyot ortaokul, lise senelerıma denk geliyor. Bir de disket vardı ki, notlarınızı görselleri aktarıp, bilgisayar dışına da çıkarabiliyordunuz. Teknolojiye çabuk adapte olan birtakım erkek arkadaşlar, kâğıt yerine diskete ilan-ı aşk edip arabulucuyla iletiyordu o vakitler… Bana da küçük bir öğrenci ‘Dilek abla, Sinan ağabey gönderdi bunu sana’ diye üstünde Dilek Yalçın’a yazan bir disket getirdi. Fellik fellik bilgisayar aradım okulda. Bir bilgisayar bulup baktım. Lakin maalesef açılmadı disket. Bozulmuş. Yani o evrakta yazılanları hiç bilemedim. Büyük ihtimalle okuyup umursamadığımı sandığı ve utandığı için, Sinan’dan da tekrar ses çıkmadı. Şu an dijitale, dijital sanata güvenmememin temelini atmış olabilir bu olay.”
Kadim materyal
Pandeminin ilk günlerinden bu yana üzerinde çalıştığı heykel ve tablolardan oluşan stantta toplam 49 eser yer alıyor. Stantta Yalçın’ın Londra’dan dönüşünün çabucak akabinde keşfettiği ve üç yıl boyunca üzerine çalştığı keten ayrıntısı çabucak dikkat çekiyor. Londra Sanat Üniversitesi’nde fotoğraf master’ı yaparken tanıştığı ve birinci kullanımından itibaren vurulduğunu söylemiş olduği keteni Yalçın, “Beni epeyce uygun yansıtan kadim bir materyal” kelamlarıyla tanımlıyor. Asırlardır kullanılan keten yardımıyla geçmişle bağlarını güçlendiren Yalçın’ın standı yeniyle eski içinde bir köprü kuruyor. Yalçın bu köprü üzerinde yürüyen ziyaretçilerinden enteresan geri dönüşler de alıyor. Sanatçı standı ile ilgili niyetinin haricinde gelişen bu dönüşlerden bahsederken “Nüktedan ve minimalist bir şekilde tuvale iz düşümü olan bu objeler, geçmişle bir yüzleşmeye veyahut bir travma çözümlemesi işine girişmiyor şüphesiz lakin sanatseverlerden bu istikamette de değişik geri bildirimler alıyorum. Yedi nesil ailemizin travmalarını temizlemekle nazaranvlendirilen jenerasyon olarak -bu orta hayli tanınan bir aktivite biliyorsunuz- benim standımda de geçmişiyle, çocukluğuyla yüzleşme yaşayan ziyaretçiler oluyormuş” diyor.
Diskette yazanlar…
Yalçın stantta bulunan eserler içinde geçmişle bağı en güçlü kuran çalışmasının disket olduğunu söylüyor: “Ev tipi bilgisayarların, internetin yeni yeni hayatımıza girdiği periyot ortaokul, lise senelerıma denk geliyor. Bir de disket vardı ki, notlarınızı görselleri aktarıp, bilgisayar dışına da çıkarabiliyordunuz. Teknolojiye çabuk adapte olan birtakım erkek arkadaşlar, kâğıt yerine diskete ilan-ı aşk edip arabulucuyla iletiyordu o vakitler… Bana da küçük bir öğrenci ‘Dilek abla, Sinan ağabey gönderdi bunu sana’ diye üstünde Dilek Yalçın’a yazan bir disket getirdi. Fellik fellik bilgisayar aradım okulda. Bir bilgisayar bulup baktım. Lakin maalesef açılmadı disket. Bozulmuş. Yani o evrakta yazılanları hiç bilemedim. Büyük ihtimalle okuyup umursamadığımı sandığı ve utandığı için, Sinan’dan da tekrar ses çıkmadı. Şu an dijitale, dijital sanata güvenmememin temelini atmış olabilir bu olay.”