Hülya Avtan – “Bir elmayla Paris’i hayrete düşüreceğim.” Cezanne, vaktinde ettiği bu kelamın hakkını ziyadesiyle veriyor. 19. YY’ın en gizemli olduğu kadar en saygın isimlerinden de olan Cezanne, fotoğraflarında belirsizlikle bellilik içinde gidip gelen yaşama dair açtığı yepisyeni imkanlarla hâlâ eşsiz. Tate Modern’de açılan “The Ey Exhibition: Cezanne” standı sanatkarın işlerindeki birfazlaca tansiyon ve çelişkiye odaklanırken Güney Akdeniz’le gurur duyan, lakin Paris metropolünde var olmak konusunda istekli ve hırslı ressamı daha âlâ anlamayı amaçlıyor.
bununla birlikte Birleşik Krallık’ta birinci defa gösterilen bir epey yapıtın da yer aldığı sergiyi hafta içi bir günde ve gün ortasında ziyaret etmek isteseniz de önünde uzanan uzun kuyrukları göze almanız gerekeceği konusunda şimdiden uyarmakta yarar var. Çünkü Cezanne’ın kimselerinkine benzemeyen kendi lisanını amansızca takip etmesindilk evvel, tanınmak ve ortaya yeni çıkan izlenimcilere katılmak konusundaki uğraşının de izini süren stant, kapılarını açtığı 5 Ekim’den itibaren büyük ilgiyle karşılanmış durumda.
Tate Modern’in “Bir sanatkarın, çağdaş ressam olmanın ne manaya geldiğiyle boğuşmasından yaşadığı dünyaya, siyasi karışıklıklar sebebiyle daima hızlanan ömür biçimine dek derinden kuşkuyla baktığı dünyaya tanıklık edeceğiz” dediği stant, ressamın birinci periyot işlerinden başlayarak ömrünün ve sanatının son devirlerine uzanan kapsamlı bir bakış sunuyor. beraberinde bugüne dek sorulmamış sorular aracılığıyla Cezanne’a dair yeni bir kavrayış getirmeyi amaçlıyor: “Döneminde yaşanan siyasi ve politik atmosfere nasıl karşılık verdi?”, “Metropol kent Paris ile meskeni saydığı kırsal ömür içinde nasıl bir istikrar kurdu?”, “Döneminin kural yıkıcısı bu ismi bugün çağdaş sanatın özü olarak niteleyebilir miyiz?”
Cesur ve tutkulu
Sergi salonuna girdiğinizde sizi karşılayan birinci şey Cezanne’ın 35 yaşındaki otoportresi oluyor. Çaprazındaki duvarda ise Cezanne’dan şöyleki bir alıntı yer alıyor: “Gördüğüm ve hissettiğim üzere resmediyorum. Onlar da benim üzere hissediyor ve görüyorlar, lakin yürek edemiyorlar. Ben ediyorum.” Cezanne’ın “Cesaret ediyorum” diye bahsetmiş olduğu şey, bugün eleştirmenlerin ona dair hemfikir oldukları nokta; 15. YY’dan bu yana süregelen fotoğraf geleneğinde yarattığı radikal kırılma bir bakıma. “Şanlı atalarımızın hoş formüllerine tutunmakla yetinmemeliyiz” diyen Cezanne içinse ömürlük bir araştırma tutkusu…
Serginin birinci yarısı Cezanne’ın vaktini, yaşantısını, münasebetlerini ve onu çevreleyen yaratıcı dünyayı merkezine alıyor. İkinci kısım ise onunla özdeşleşmiş ‘ölü doğa’, ‘yüzmeye gidenler’ üzere belirli başlı temalar üzerinden ilerliyor. Sanatkarın 30’lu yaşları, hem de kendisini bir ‘yetişkin’ olarak tanımladığı yaşlar. daha sonraki 30 yılı ise “Modern fotoğraf nedir?” sorusuna karşılık arayarak geçmiş. Bu ayrıntıları girişte ediniyor ziyaretçiler. Objeler dünyasıyla bağlantımızın her daim bir sorgu sıkıntısı olduğu Cezanne standının pusula bakılırsavini ise her odada karşınıza çıkan elmalar üstleniyor.
Babasıyla ilişkisi
Cezanne’ın olduğu bireyde tesiri en büyük şeylerden birincisi babasıyla olan sıkıntılı ilgisi. Bunun akabinde ise Emile Zola ve Camille Pisarro ile kurduğu dostluklar anahtar nokta. İkinci oda Cezanne’ın sanat seyahatini bunların tesirleri üstünden takip ediyor. Bu isimlerin tesirlerini odada karşılıklı yerleştirilmiş iki farklı tablo üzerinden yorumlamak mümkün. Birincisi karanlık, yırtıcı ve pejmürde “Sugar Bowl, Pearl and Blue Cup” (Şeker Kâsesi, İnci ve Mavi Fincan), ikincisi ise rengârenk bir natürmort olan “Fruit Dish” (Meyve Tabağı).
Pissaro’nun anarşistliği, Zola’nın ihtilali destekleyen mektupları biliniyor olsa da Cezanne’ın hiç bir vakit politik açıdan dobra olmadığı söyleniyordu. Ancak son periyottaki araştırmalar, Cezanne’ın erken devir işlerinin tanınan görsel kültüre ve siyasete dair bildiriler içerdiğini ortaya koyuyor. Bir daha sonraki oda ön plana çıkan üç farklı fotoğraf üzerinden bu araştırmaların müsaadeden gidiyor. Köleliğin kaldırılmasına dair “Scipio”, ana akım medyadaki bayan tasvirine dair “Eternal Feminine” (Ebedi Feminen) ve ressamın politik görüşlerini açık ettiği “The Conversation” (Sohbet) tablolarını bu bilgiler üzerinden bir daha konumlandırıyor.
Bu yazı Milliyet Sanat mecmuasının ocak sayısından alıntılanmıştır. Tamamını mecmuada okuyabilirsiniz.
bununla birlikte Birleşik Krallık’ta birinci defa gösterilen bir epey yapıtın da yer aldığı sergiyi hafta içi bir günde ve gün ortasında ziyaret etmek isteseniz de önünde uzanan uzun kuyrukları göze almanız gerekeceği konusunda şimdiden uyarmakta yarar var. Çünkü Cezanne’ın kimselerinkine benzemeyen kendi lisanını amansızca takip etmesindilk evvel, tanınmak ve ortaya yeni çıkan izlenimcilere katılmak konusundaki uğraşının de izini süren stant, kapılarını açtığı 5 Ekim’den itibaren büyük ilgiyle karşılanmış durumda.
Tate Modern’in “Bir sanatkarın, çağdaş ressam olmanın ne manaya geldiğiyle boğuşmasından yaşadığı dünyaya, siyasi karışıklıklar sebebiyle daima hızlanan ömür biçimine dek derinden kuşkuyla baktığı dünyaya tanıklık edeceğiz” dediği stant, ressamın birinci periyot işlerinden başlayarak ömrünün ve sanatının son devirlerine uzanan kapsamlı bir bakış sunuyor. beraberinde bugüne dek sorulmamış sorular aracılığıyla Cezanne’a dair yeni bir kavrayış getirmeyi amaçlıyor: “Döneminde yaşanan siyasi ve politik atmosfere nasıl karşılık verdi?”, “Metropol kent Paris ile meskeni saydığı kırsal ömür içinde nasıl bir istikrar kurdu?”, “Döneminin kural yıkıcısı bu ismi bugün çağdaş sanatın özü olarak niteleyebilir miyiz?”
Cesur ve tutkulu
Sergi salonuna girdiğinizde sizi karşılayan birinci şey Cezanne’ın 35 yaşındaki otoportresi oluyor. Çaprazındaki duvarda ise Cezanne’dan şöyleki bir alıntı yer alıyor: “Gördüğüm ve hissettiğim üzere resmediyorum. Onlar da benim üzere hissediyor ve görüyorlar, lakin yürek edemiyorlar. Ben ediyorum.” Cezanne’ın “Cesaret ediyorum” diye bahsetmiş olduğu şey, bugün eleştirmenlerin ona dair hemfikir oldukları nokta; 15. YY’dan bu yana süregelen fotoğraf geleneğinde yarattığı radikal kırılma bir bakıma. “Şanlı atalarımızın hoş formüllerine tutunmakla yetinmemeliyiz” diyen Cezanne içinse ömürlük bir araştırma tutkusu…
Serginin birinci yarısı Cezanne’ın vaktini, yaşantısını, münasebetlerini ve onu çevreleyen yaratıcı dünyayı merkezine alıyor. İkinci kısım ise onunla özdeşleşmiş ‘ölü doğa’, ‘yüzmeye gidenler’ üzere belirli başlı temalar üzerinden ilerliyor. Sanatkarın 30’lu yaşları, hem de kendisini bir ‘yetişkin’ olarak tanımladığı yaşlar. daha sonraki 30 yılı ise “Modern fotoğraf nedir?” sorusuna karşılık arayarak geçmiş. Bu ayrıntıları girişte ediniyor ziyaretçiler. Objeler dünyasıyla bağlantımızın her daim bir sorgu sıkıntısı olduğu Cezanne standının pusula bakılırsavini ise her odada karşınıza çıkan elmalar üstleniyor.
Babasıyla ilişkisi
Cezanne’ın olduğu bireyde tesiri en büyük şeylerden birincisi babasıyla olan sıkıntılı ilgisi. Bunun akabinde ise Emile Zola ve Camille Pisarro ile kurduğu dostluklar anahtar nokta. İkinci oda Cezanne’ın sanat seyahatini bunların tesirleri üstünden takip ediyor. Bu isimlerin tesirlerini odada karşılıklı yerleştirilmiş iki farklı tablo üzerinden yorumlamak mümkün. Birincisi karanlık, yırtıcı ve pejmürde “Sugar Bowl, Pearl and Blue Cup” (Şeker Kâsesi, İnci ve Mavi Fincan), ikincisi ise rengârenk bir natürmort olan “Fruit Dish” (Meyve Tabağı).
Pissaro’nun anarşistliği, Zola’nın ihtilali destekleyen mektupları biliniyor olsa da Cezanne’ın hiç bir vakit politik açıdan dobra olmadığı söyleniyordu. Ancak son periyottaki araştırmalar, Cezanne’ın erken devir işlerinin tanınan görsel kültüre ve siyasete dair bildiriler içerdiğini ortaya koyuyor. Bir daha sonraki oda ön plana çıkan üç farklı fotoğraf üzerinden bu araştırmaların müsaadeden gidiyor. Köleliğin kaldırılmasına dair “Scipio”, ana akım medyadaki bayan tasvirine dair “Eternal Feminine” (Ebedi Feminen) ve ressamın politik görüşlerini açık ettiği “The Conversation” (Sohbet) tablolarını bu bilgiler üzerinden bir daha konumlandırıyor.
Bu yazı Milliyet Sanat mecmuasının ocak sayısından alıntılanmıştır. Tamamını mecmuada okuyabilirsiniz.