Müjde Işıl – “Airport”un 1970’lerde başlatmış olduğu, ‘80’lerde ZAZ takımının “Airplane!” ile güldürüye evrilttiği hem felaket birebir vakitte güldürü sinemalarının klostrofobik yeri uçaklar için yazılacak yeni bir kıssa kaldı mı? Geçen sene bizde de gösterime giren Güney Kore imali “Emergency Declaration/Acil İniş” bu sorunun yanıtına güzel bir örnekti örneğin. Daha Kovid salgınının ismi geçmiyorken “Acil İniş”, havadan bulaşan ölümcül bir virüsün uçak ortasındaki yolcuları nasıl esir aldığını anlatmıştı. Aslında yeni uçak kıssaları üretmek eskisi kadar kolay olmasa da imkânsız da değil. Çünkü bir müddetdir NatGeo kanalındaki Uçak Kazası Raporu belgesel serisini takip edenler, gerçek hayatın kaosunda birçok macera yattığını bilir. Bugün vizyona giren “Plane/Uçak”ın ise bunlarla hiç ilgisi yok, tabiri caiz ise başına göre takılan bir kıssaya sahip.
Jean-François Richet’nin yönettiği ve senaryosunu Charles Cumming ile J. P. Davis’in yazdığı “Uçak”, Kaptan Torrance ile tanıştırıyor bizi. Hava kuralları makûs olsa da uçuşa gönderilen kaptan, teknik arıza niçiniyle Filipinler’deki bir adaya iniş yapmak zorunda kalıyor. Yolcular, ayrılıkçı kümelerin idaresindeki adada bir çete tarafınca esir alınınca kaptan da onları kurtarmanın bir yolunu bulmaya çalışıyor.
Rehine teması
Filmin ismine bakıp da maceranın tümüyle uçakta geçtiğini zannetmeyin. Sineması büyük kısmı uçak haricinde geçiyor. Uçakta geçen kısmı ise Uçak Kazası Raporu’ndan bile feyz almamışçasına amatörce çekilmiş. Sinemanın imalcisi da olan başrol oyuncusu Gerard Butler, sinemasının isminin yalnızca “Uçak” kalmasında ısrar etmiş. Muhakkak ki amaç seyirciyi biraz şaşırtıp eğlendirmek. Yurt haricinden gelen yorumlarda sinemanın eski metot ve eğlenceli olduğu yüklü. Evet, sinema eski adap. ‘80’lerin ve ‘90’ların uçaklı aksiyonlarını örnek alıyor. O da yetmiyor, bir noktadan daha sonra rehine temasına bağlanıyor. Ancak sorun şu ki aksiyon birçok sahnede selefleri üzere heyecandan koltuklara çivileyecek bir patlama yaratmıyor. Cümbüş kısmı ise hakikaten havada kalıyor. Sinemanın mizah argümanı olmadığı üzere kendisini fazla fazla ciddiye aldığı kısımlar var.
Felaket ve aksiyon sinemalarında senaryonun deveye hendek atlatması beklenmez; heyecanı canlı tutması kâfi sayılabilir. Lakin “Uçak”taki senaryo zaafları görülmeyecek üzere de değil. Örneğin kuşkuyu canlı tutmak için yaratılmış kelepçeli hatalı Gaspare karakterinin etkisiz elemandan farkı yok. Kaptana kazık mı atacağı yoksa ona takviye mi olacağı ihtimalinin üzerinde durmaya gerek duymamış senaristler. Gaspare’ın yardımcı karakter olarak bir karakterinin, geçmişinin olduğunu söylemek epey sıkıntı. Çatışma sahneleri haricinde heyecan ve aksiyon yaratmaktan hayli uzağa düşmüş “Uçak”.
Mevcut hâliyle televizyon ya da direkt DVD için çekilmiş bir sinema üzere duruyor “Uçak”. Sineması perdeye yakıştıran aksiyon sahneleri yok değil lakin asıl yük, Gerard Butler’ın karizması. Butler olmasa uçak da tam manasıyla yere çakılırmış.
Jean-François Richet’nin yönettiği ve senaryosunu Charles Cumming ile J. P. Davis’in yazdığı “Uçak”, Kaptan Torrance ile tanıştırıyor bizi. Hava kuralları makûs olsa da uçuşa gönderilen kaptan, teknik arıza niçiniyle Filipinler’deki bir adaya iniş yapmak zorunda kalıyor. Yolcular, ayrılıkçı kümelerin idaresindeki adada bir çete tarafınca esir alınınca kaptan da onları kurtarmanın bir yolunu bulmaya çalışıyor.
Rehine teması
Filmin ismine bakıp da maceranın tümüyle uçakta geçtiğini zannetmeyin. Sineması büyük kısmı uçak haricinde geçiyor. Uçakta geçen kısmı ise Uçak Kazası Raporu’ndan bile feyz almamışçasına amatörce çekilmiş. Sinemanın imalcisi da olan başrol oyuncusu Gerard Butler, sinemasının isminin yalnızca “Uçak” kalmasında ısrar etmiş. Muhakkak ki amaç seyirciyi biraz şaşırtıp eğlendirmek. Yurt haricinden gelen yorumlarda sinemanın eski metot ve eğlenceli olduğu yüklü. Evet, sinema eski adap. ‘80’lerin ve ‘90’ların uçaklı aksiyonlarını örnek alıyor. O da yetmiyor, bir noktadan daha sonra rehine temasına bağlanıyor. Ancak sorun şu ki aksiyon birçok sahnede selefleri üzere heyecandan koltuklara çivileyecek bir patlama yaratmıyor. Cümbüş kısmı ise hakikaten havada kalıyor. Sinemanın mizah argümanı olmadığı üzere kendisini fazla fazla ciddiye aldığı kısımlar var.
Felaket ve aksiyon sinemalarında senaryonun deveye hendek atlatması beklenmez; heyecanı canlı tutması kâfi sayılabilir. Lakin “Uçak”taki senaryo zaafları görülmeyecek üzere de değil. Örneğin kuşkuyu canlı tutmak için yaratılmış kelepçeli hatalı Gaspare karakterinin etkisiz elemandan farkı yok. Kaptana kazık mı atacağı yoksa ona takviye mi olacağı ihtimalinin üzerinde durmaya gerek duymamış senaristler. Gaspare’ın yardımcı karakter olarak bir karakterinin, geçmişinin olduğunu söylemek epey sıkıntı. Çatışma sahneleri haricinde heyecan ve aksiyon yaratmaktan hayli uzağa düşmüş “Uçak”.
Mevcut hâliyle televizyon ya da direkt DVD için çekilmiş bir sinema üzere duruyor “Uçak”. Sineması perdeye yakıştıran aksiyon sahneleri yok değil lakin asıl yük, Gerard Butler’ın karizması. Butler olmasa uçak da tam manasıyla yere çakılırmış.