Yeni eğitim öğretim yılının başlamasına sayılı günler kaldı. Okul evvelden liseye her kademeden 18 milyon öğrenci, yaz tatilinin akabinde okula başlamanın yahut bir üst sınıfa geçmenin heyecanını yaşıyor. Her yeni eğitim öğretim yılı, çocukların geliştiği, büyüdüğü ve gereksinimlerinin değiştiği yeni bir periyodu de birlikteinde getiriyor. Bu süreç güzel yönetilmediğinde, öğrencinin duygusal gereksinimleri tespit edilip gerekli tedbirler alınmadığında okula ahenk süreci hem öğrenciler hem veliler birebir vakitte eğitimciler için güç bir duruma dönüşebiliyor. “İyi bir gelecek için düzgün bir başlangıç” koşuldur diyen Sezgin, çocukların konuttaki duygusal ömür merkezlerinden ayrılması niçiniyle kaygılandıklarını, yanlışsız yaklaşımlarla bu sorunun kolay kolay aşılabileceğini söylemiş oldu.
ARKADAŞ DEĞİL DUYGUDAŞ OLMALIYIZ
Gelişim çağındaki öğrencilerin bilhassa de okul öncesi eğitimine ve 1’inci sınıfa başlayan öğrencilerin bu gerilime ve derde verdikleri reaksiyonların yetişkinlerinden farklı olduğunu söz eden Sezgin “Okul öncesi ve ilkokul 1’inci sınıf öğrencileri ahenk haftası çerçevesinde 1 hafta evvel okula başlamış olmalarına karşın çocuklarda ağlama, okula gitmek istememe, sınıfa girmeyi reddetme üzere durumlar yaşanabiliyor. Hisleri reddetmek yerine hisleri anlamamız gerekiyor. Ebeveynler de öğretmenler de çocuklara karşı yapan tavır sergilemeli. Çocuğa “niçin ağlıyorsun” demek yerine “Üzgün olduğunu görüyorum. Bu fazlaca olağan. Öğretmenine ve arkadaşlarına alıştıkça bu hislerin değişecek” demek epeyce daha tesirli bir prosedürdür. Okulun birinci günlerinde çocuklarla arkadaş olmak yerine ‘duygudaş’ olmalıyız” dedi.
ÇOCUK HAYATI EBEVEYNLERİNİN GÖZÜNDEN GÖRÜR
Öğrencilerin okula ahenk sürecinde aile içi tavırların epey değerli olduğuna dikkat çeken Barış Sezgin ebeveynlere şu tekliflerde bulundu: “Çocuklar, ömrü anne ve babasının gözlerinden görür. Ebeveynler bu süreçte sakin ve dengeli olursa çocukta da korku azalacaktır ve okula daha kolay adapte olacaktır. Ayrıyeten öğretmen ve ebeveyn ilgisi itimat verici olmalıdır. Ebeveynin öğretmenle müspet irtibat halinde olduğuna şahit olan çocuk, öğretmeninin ailesinin güvendiği bir kişi olduğunu düşünür ve telaşı azalır. Vakit zaman öğretmen ve ebeveyn içinde uyuşmazlıklar olabilir lakin bu durum asla çocuğa yansıtılamamalıdır. Aileler çocukların okula ahenk sürecinde gösterdiği çabayı görmeli ve takdir etmeli. Bunun yanı sıra okul kapısında vedalaşma anları mümkün olduğunca kısa tutulmalı. Bu süreçte babalara büyük nazaranv düşüyor. Anne ve çocuk içinde ağır bir bağımlılık var ise çocuğu okula baba bırakmalı. Çocuktan beklenen, yaşadığı duygusal sorunu inançlı ortamda bekleyerek çözmesidir. Çocuğa olumsuz hisleriyle gayret etmesini öğretmeliyiz. Çocuklara saat kullanımını öğretmek faydalı olabilir. Örneğin okuldan çıkış saatinin saat 12.00 olduğunu söylemek ve o saatte okuldan alınacağının söylemek çocuğa şuur kazandırır ve bir süre daha sonra ‘saat’ çocuk için bir itimat objesi olur.İlk günlerde çocuklar kendini inançta hissetmek için okula giderken yanına sevdiği bir oyuncağı ya da annesinin saç tokasını alabilir. Aileler çocukları ile birlikte uyumamalı. Bu bağımlılığı artıran bir alışkanlıktır.”
ÇOCUKLARDA DA PAZARTESİ SENDROMU OLUR
Tıpkı yetişkinler üzere çocuklarda da pazartesi sendromu olabileceğini belirten Barış Sezgin kelamlarını şu biçimde sürdürdü: “Pazartesiden cumaya okula alışan çocuk, yeni bir haftaya başladığında benzeri ahenk problemlerini yaşayabilir. Ayrıyeten mide bulantısı, karın ağrısı üzere psikosomatik durumlar oluşabilir. Korku bazlı yaşanan bu durumlar kriz haline getirilerek ödüllendirilmemeli. Çocukta ‘karnım ağrırsa okula göndermezler’ algısı oluşmamalı.”
ÖĞRETMENLER MÜZİĞİN VE OYUNUN GÜCÜNDEN YARARLANMALI
Öğretmenlerin de en kısa vakitte öğrencilerle itimat bağı kurması gerektiğini belirten Sezgin “Çocuğun en önemli işi oyundur. Çocuklara çokça oyun oynatarak okula ahenk süreci kolaylaştırılabilir. Müziğin ve fotoğrafın gücünden yararlanarak çocukları motive etmek tesirli bir formüldür. Derslerde kucak dolusu müzikler çalıp, fotoğraflar çizdirebilir. Çocuklara küçük sürprizler hazırlayıp, gün sonunda takdir edebilirler. Ayrıyeten sınıf kuralları çocuklarla bir arada belirlenmeli ve tutarlılık sağlanmalı. Kendi fikirleri de kurallara dahil edildiğinde çocuklar kurallara daha epey ahenk sağlıyor” diyerek öğretmenlere tekliflerde bulundu.
ARKADAŞ DEĞİL DUYGUDAŞ OLMALIYIZ
Gelişim çağındaki öğrencilerin bilhassa de okul öncesi eğitimine ve 1’inci sınıfa başlayan öğrencilerin bu gerilime ve derde verdikleri reaksiyonların yetişkinlerinden farklı olduğunu söz eden Sezgin “Okul öncesi ve ilkokul 1’inci sınıf öğrencileri ahenk haftası çerçevesinde 1 hafta evvel okula başlamış olmalarına karşın çocuklarda ağlama, okula gitmek istememe, sınıfa girmeyi reddetme üzere durumlar yaşanabiliyor. Hisleri reddetmek yerine hisleri anlamamız gerekiyor. Ebeveynler de öğretmenler de çocuklara karşı yapan tavır sergilemeli. Çocuğa “niçin ağlıyorsun” demek yerine “Üzgün olduğunu görüyorum. Bu fazlaca olağan. Öğretmenine ve arkadaşlarına alıştıkça bu hislerin değişecek” demek epeyce daha tesirli bir prosedürdür. Okulun birinci günlerinde çocuklarla arkadaş olmak yerine ‘duygudaş’ olmalıyız” dedi.
ÇOCUK HAYATI EBEVEYNLERİNİN GÖZÜNDEN GÖRÜR
Öğrencilerin okula ahenk sürecinde aile içi tavırların epey değerli olduğuna dikkat çeken Barış Sezgin ebeveynlere şu tekliflerde bulundu: “Çocuklar, ömrü anne ve babasının gözlerinden görür. Ebeveynler bu süreçte sakin ve dengeli olursa çocukta da korku azalacaktır ve okula daha kolay adapte olacaktır. Ayrıyeten öğretmen ve ebeveyn ilgisi itimat verici olmalıdır. Ebeveynin öğretmenle müspet irtibat halinde olduğuna şahit olan çocuk, öğretmeninin ailesinin güvendiği bir kişi olduğunu düşünür ve telaşı azalır. Vakit zaman öğretmen ve ebeveyn içinde uyuşmazlıklar olabilir lakin bu durum asla çocuğa yansıtılamamalıdır. Aileler çocukların okula ahenk sürecinde gösterdiği çabayı görmeli ve takdir etmeli. Bunun yanı sıra okul kapısında vedalaşma anları mümkün olduğunca kısa tutulmalı. Bu süreçte babalara büyük nazaranv düşüyor. Anne ve çocuk içinde ağır bir bağımlılık var ise çocuğu okula baba bırakmalı. Çocuktan beklenen, yaşadığı duygusal sorunu inançlı ortamda bekleyerek çözmesidir. Çocuğa olumsuz hisleriyle gayret etmesini öğretmeliyiz. Çocuklara saat kullanımını öğretmek faydalı olabilir. Örneğin okuldan çıkış saatinin saat 12.00 olduğunu söylemek ve o saatte okuldan alınacağının söylemek çocuğa şuur kazandırır ve bir süre daha sonra ‘saat’ çocuk için bir itimat objesi olur.İlk günlerde çocuklar kendini inançta hissetmek için okula giderken yanına sevdiği bir oyuncağı ya da annesinin saç tokasını alabilir. Aileler çocukları ile birlikte uyumamalı. Bu bağımlılığı artıran bir alışkanlıktır.”
ÇOCUKLARDA DA PAZARTESİ SENDROMU OLUR
Tıpkı yetişkinler üzere çocuklarda da pazartesi sendromu olabileceğini belirten Barış Sezgin kelamlarını şu biçimde sürdürdü: “Pazartesiden cumaya okula alışan çocuk, yeni bir haftaya başladığında benzeri ahenk problemlerini yaşayabilir. Ayrıyeten mide bulantısı, karın ağrısı üzere psikosomatik durumlar oluşabilir. Korku bazlı yaşanan bu durumlar kriz haline getirilerek ödüllendirilmemeli. Çocukta ‘karnım ağrırsa okula göndermezler’ algısı oluşmamalı.”
ÖĞRETMENLER MÜZİĞİN VE OYUNUN GÜCÜNDEN YARARLANMALI
Öğretmenlerin de en kısa vakitte öğrencilerle itimat bağı kurması gerektiğini belirten Sezgin “Çocuğun en önemli işi oyundur. Çocuklara çokça oyun oynatarak okula ahenk süreci kolaylaştırılabilir. Müziğin ve fotoğrafın gücünden yararlanarak çocukları motive etmek tesirli bir formüldür. Derslerde kucak dolusu müzikler çalıp, fotoğraflar çizdirebilir. Çocuklara küçük sürprizler hazırlayıp, gün sonunda takdir edebilirler. Ayrıyeten sınıf kuralları çocuklarla bir arada belirlenmeli ve tutarlılık sağlanmalı. Kendi fikirleri de kurallara dahil edildiğinde çocuklar kurallara daha epey ahenk sağlıyor” diyerek öğretmenlere tekliflerde bulundu.